Prologue

In the hallway of the mausoleum Adeline is standing next to me. She scraps against a brass memorial plaque with her bat gray nails.
With God in Joy, and the Beauty of Youth.'
Those words were written on Elki's arm the day I met her. She is standing near the glass stained window, on watch.
The silence feels like syrup on wool.
Barbed wire surrounds the Hollywood Forever Cemetery, we've smashed a window of an abandoned shop on Ness, one with graffiti that looked like eczema, and climbed out of the warehouse window, where you descend unto the Armenian graves. Hunter is still waiting for us there.
'When Barbara La Marr died, they called her the girl who was too beautiful to live.'
'What does that mean? We are doomed? You little sunshine, you.' Bama is sitting under grave of Valentino, shaking the last drop of Red Bull into her mouth.
Underneath the tangled hair Adeline's eyes pierce into Bama.
Bama looks like she hasn't eaten in days, or like she had some bloodletting done. She throws the can against the wall. Adeline says something, it sounds like sacrament, and storms out of the hall.
Elki walks towards Bama, lifts her up and kisses her.
For a second I am surprised. But then I get it, only a kiss can smother all that hope and vulnerability.
I walk over to the window, taking over the watch. A fly keeps bumping into the window.
Then the limousines arrive at the cemetery. They stop on the right bank of the lake.
'I don't want to.' Says Bama with a pinched voice.


LA is like bubblegum and I am blowing a huge bubble. Does it matter if it will implode, sticking to my face? I'm drunk. We are all drunk.
My name is Mona. All that matters is that these are my friends.
Everyone has something to say about girls like us. You can enter your own opinion here...
Not so long ago, I still wished people would understand me, now the thought just makes me tired. And I get it, it's hard to get others and really believe in the shit you are telling yourself. Try it.
It's a dream, offset by a black border, waiting to turn, always a nagging nightmare lurking.
You grow up, rubbish all around you, and you try escape it. Even though you know its not going to happen. It's like washing blood out of your hair with that Tsubaki shampoo that smells like rotten oranges. You can keep waiting for that pink waterfall to turn clear, but it'll never get clean.


When it's over, we walk outside. Adeline is waiting for us, sitting on the headstone. We plant the seeds, a Korean custom. Sharon Rose, a powerhouse plant with meddlesome roots, they will enclose the box and maybe even penetrate it. Next year it will bloom, a Technicolor blaze fed by darkness.

Elki keeps holding on to Bama's hand.
Elki, she's a poppy in a field of genetically modified wheat. I will miss her.
When I look up a peach colored sky has braided itself through the palm trees. The dry wind that is blowing all these days must have started a fire somewhere.
On the news they warned the owners of the hill houses. They plotted escape routes for them, but most of them stood in their front gardens, transfixed, holding on to their garden hoses. Too proud, and year in and year out, by miracle, they managed to save their homes. But when the fire comes at you from several directions at once, when it gets hold of your roof, when it enters and the facade begins to smolder ...
You think you're the boss, but once the spark skips and spreads it will turn all your illusions in a useless pile of ashes.

Proloog

In de gang van het mausoleum zit Adeline naast me en krast langs een koperen herinneringsplaat met haar vleermuisgrijze nagels.
' With God in Joy, and the Beauty of Youth.'
Elki had die woorden op haar arm geschreven de dag dat ik haar ontmoette.  Ze staat nu naast me, op wacht.
De stilte voelt als stroop op wol.
Prikkeldraad pakt de Hollywood Forever begraafplaats in, we hebben een ruit ingeslagen van een verlaten winkel op van Ness, met graffiti als opengekrabd eczeem, en zijn uit het magazijn raam geklommen, waar je bij Armeense graven uitkomt. Hunter ligt nog in die winkel te slapen.
' Toen Barbara la Marr doodging, noemden ze haar het meisje dat te mooi was om te leven.' Adeline kust de plaat.
' Wat wil je zeggen? Dat we ook gedoemd zijn. Je bent echt het zonnetje in huis.' Bama zit onder het graf van Valentino en slurpt de laatste drup uit haar Red Bull.
Vanonder de klitten boren Adeline's ogen zich in Bama.
Bama ziet eruit of ze dagen niet heeft gegeten, of een aderlating heeft gedaan. Ze smijt het blikje tegen de muur. Adeline zegt iets dat klinkt als sacrement, en stormt de gang uit.
Elki loopt naar Bama toe, hijst haar op en geeft haar een zoen op haar mond.
Even ben ik verbaasd. Maar dan snap ik het, de zoen is makkelijk te verklaren. Alleen een zoen kan al die hoop en kwetsbaarheid smoren.
Ik neem de wacht over. Sla een vlieg weg die maar tegen het raam blijft botsen.
Dan rijden de limousines de begraafplaats op. Ze stoppen aan de rechteroever van het meer.
' Wil je dat ik verslag uitbreng?'
' Ik wil het niet.' zegt Bama met afgeknelde stem.

Ik ben dronken. We zijn allemaal dronken. LA is als bubblegum, en ik heb heb een enorme bel aan het blazen. Wat maakt het uit dat hij in mijn gezicht uit elkaar is geklapt. 

Mijn naam is Mona. Het enige dat telt is dat dit mijn vriendinnen zijn.

Iedereen heeft een meining over meisjes als wij. Vul de jouwe maar in. Nog niet zo lang geleden hoopte ik dat mensen me zouden begrijpen, nu maakt het me alleen maar moe. Ik snap het wel, het is moeilijk om andere te snappen en nog steeds heilig in jezelf te geloven. Probeer het maar.

Het is een droom die voorbij drijft, altijd afgezet door een rouwrandje, die zeurderige nachtmerrie op de loer.

Je groeit op uit rotzooi, je doet er alles aan om er niet bij te horen. Ook al weet je dat het net gaat lukken. Zoals bloed uit je haar proberen te wassen met Tsubaki shampoo die ruikt naar rotte sinasappels. Hoe lang je ook naar die roze waterval blijft kijken, schoon wordt het nooit meer.

Wanneer het over is, lopen we naar buiten. Adeline wacht bij het graf. We planten de zaden, een Koreaanse gewoonte, Sharon roos, een krachtpatser plant, met bemoeizuchtige wortels, die de kist zullen omsluiten en misschien zelf zullen binnendringen. Volgend jaar zullen ze bloeien, een Technicolor uitbarsting gevoed door duisternis.

Elki blijft Bama's hand vasthouden.
Elki, een papaver in een veld van gemodificeerd graan.
Wanneer ik opkijk vlecht zich de watertoren van Paramout Pictures een perziken lucht zich door de palmbomen. De droge wind die al dagen waait heeft iets in vlam gezet.
Op het nieuws hadden ze de huiseigenaren op de heuvels al gewaarschuwd. Er waren vluchtroutes uitgezet, maar de meesten staan klaar met tuinslangen. Te trots, en jaar in en jaar uit weten ze al hun huis weten te redden. Maar als de vuur van meerdere kanten komt, als het je dak te pakken krijgt, wanneer het binnen dringt en de facade begint te smeulen...
 Je denkt dat het de baas kan zijn, maar een keer slaat de vonk over en verandert het al je illusies in een hoopje as.